Wat zou het toch makkelijk zijn als een baby meteen bij de geboorte al zou kunnen praten. Nou ja, bij de geboorte… misschien komen er dan wel hele nare dingen uit. ‘Maaaam, je plet mijn hoofd!’. Of: ‘Ik wil weer terug!’ Goed, niet erg lang na de geboorte dan. Het zou toch een hoop gepuzzel schelen als hij of zij even kon vertellen (en dan het liefst op een kalme manier zonder gebrul natuurlijk) dat er een gevalletje honger/poep/vermoeidheid/kou etc. is. Of in ons geval is het eerste woordje van je kind: ‘Mama, ik heb verborgen reflux en dat doet pijn’. Had iedereen 3 maanden ellende bespaard.
Eerste woordje van je kind
Als het dan eenmaal zo ver is dat er gebabbeld wordt, dan kan dat ook voor gênante situaties zorgen natuurlijk. Toen ik zwanger van de jongste begon mijn oudste net wat te praten. De dame van de kraamzorg die op intake kwam kon dan ook rekenen op een spraakwaterval die naast haar bleef staan kletsen. Vervolgens griste hij haar koffiekopje van tafel, keek erin en zei enthousiast: ‘Koffie op, vrouw weg. Doeidoei!’. Juist. We waren nog niet aan het stukje gastvrijheid aangekomen in zijn opvoeding geloof ik. Nu hij bijna drie is komen er hele verhalen uit. Ik geloof dat ze op de crèche werkelijk alles over ons gezinsleven weten want zoonlief heeft dringend de behoefte alles wat hij meemaakt aan andere te verkondigen. In iedere winkel moet wel even wat verteld worden aan de degene achter de kassa, om vervolgens trots tegen mij te fluisteren dat hij ‘lekker even heeft gepraat’. Ook moet aan iedereen worden gevraagd of ze een barbecue hebben (onmisbare informatie).
DIE!
Onze jongste begint nu ook wat na te praten. Hij gaat staan, wijst met een priemend vingertje naar boven (meestal naar de lamp) en roept ‘Die! Die!’ Daar vervloog mijn hoop dat ‘mama’ het eerste woordje werd. Het was een beetje jammer dat hij wel midden in de nacht besloot dat hij dringend moest aanwijzen waar de lamp was. Meneer bleef ‘s nachts brullen en het enige wat dan helpt is hem helemaal wakker te maken, lampen aan en Baby Einstein kijken. Ken je dat? Voor onze jongens (en voor ons als ouders!) een uitkomst geweest. Het beste middel tegen schreeuwers is de aflevering met korte sketches van handpoppen. De aflevering zelf duurt trouwens meer dan een uur, mocht je erg hardnekkige brulboeien thuis hebben.
Maar goed. Midden in de nacht, met Baby Einstein aan waarbij een nijlpaard een meertje met een rietje leegdrinkt, ging meneer op de bank staan om ‘Die!’ te roepen. Had van mij ook best gewoon overdag gemogen, al maakte zijn stralende gezichtje dat ik mijn vermoeidheid niet meer voelde. Het eerste woordje van je kind, we zullen het moment koesteren. En vast beginnen met die les gastvrijheid…
