Net zo als bijna ieder ander kindje dat geboren wordt, moesten mij met onze Nolan met 5 weken ook naar het consultatiebureau. Natuurlijk hoor je van een hoop mensen om je heen dat je het maar niet te serieus moet nemen. Dus gingen we daar met ons verstand op nul naar toe. De eerste keer consultatiebureau is best een beetje vreemd.
Lees ook: Consultatiebureau of consternatiebureau >>
Eerste keer consultatiebureau
Het is de dag dat hij voor het eerst bij de arts moet komen. We lopen het gebouw binnen dat tegenover ons huis in het park ligt. We kijken elkaar aan, Kevin glimlacht naar mij en ik ben stiekem toch een beetje zenuwachtig. We zetten de kinderwagen bij alle andere kinderwagens neer en Kevin loopt alvast de omkleed kamer binnen terwijl ik Nolan rustig uit de wagen til hij slaapt rustig veder en kruipt lekker tegen me aan.
Kevin komt naar buiten en zegt dat we hem mogen uitkleden zodat de assistent hem zo kan wegen en meteen. Ik besluit dat ik hem even rustig wil uitkleden in het toilet iets verder op , zodat ik Nolan de tijd kan geven om wakker te worden ( en ik niet het gevoel heb alsof hij uit mijn handen wordt gekeken) We kleden hem helemaal uit tot op zijn luier na en wikkelen hem in een warme doek. Nadat de assistent hem gemeten heeft op 57 centimeter en 5,4 kilo mogen we plaatsnemen in de wachtkamer.
Het onderzoek bij het consultatiebureau
Even een spoiler.. ik ga hier even heel eerlijk zijn. Voor dat ik een Nolan had hoorde ik al meerder verhalen en meningen van mensen. Over dat het er vaak wel wat mis is met je kind en voor veel mensen ook een reden om niet naar het consultatiebureau te gaan omdat ze altijd wel wat op of aan te merken had. Nu ben ik best wel een persoon dat altijd eerst moet zien en dan geloven. Dus zo gezegd zo gedaan.
De arts stelde zich voor.. maar de desbetreffende arts praten zo snel en was zo ontzettend druk! Ik kreeg er helemaal de zenuwen van (denk aan ADHD x 10) ik zelf ook nog eens ADD en dan een ADHD’r druk vinden moet je wel van goeie huizen komen. ik had het al benauwd voordat ik de spreekkamer was ingelopen. We gingen zitten en hij stelde ons een aantal vragen. Hij vroeg wat voor soort voeding Nolan kreeg, en ik antwoordde met borstvoeding. Hij vroeg of we vitamine gaven en hoevaak en ik antwoorden met; vitamine k 3 druppels vitamine D 10 druppels.
Hij knikte en mompelde veder en krabbelde hier en daar wat op een kladblok. Hij voerde gegevens in in de computer en vertelde ons dat Nolan iets boven het gemiddelde groeide. Ik keek Kevin aan en kon aan zijn gezicht zien dat hij zich zat op te eten van binnen. Ook ik had nooit gedacht dat ik me zo ongemakkelijk en geërgerd zou voelen de eerste keer. Er werd vrij weinig uitgelegd toen hij Nolan van mij overnam en hem lichamelijk onderzocht. Hij trok wat aan zijn armpjes en beentjes. Ik kon duidelijk merken dat Nolan het niet fijn vond en ook op het punt stond te gaan huilen.
10 Keer opnieuw luisteren
Toen hij de eerste keer ging luisteren naar zijn hart was Nolan al een beetje aan het huilen ( en hij huilt bijna nooit , behalve als hij heel erg honger heeft of in bad gaat ) hij keek heel moeilijk en kladderde weer wat op zijn kladblok. Weer opnieuw deed hij zijn koude stethoscoop tegen Nolan zijn kleine lichaam aan en Nolan begon nog harder te huilen. Bij de derde keer was Nolan zo overstuur en de arts probeerde hem op een wat mij bepaald vreemde manier rustig te krijgen dus ik stelde voor hem op te pakken en even met hem te wandelen omdat hij helemaal overstuur was geraakt.
De arts vertelde wat hij dacht dat hij hoorde ; een ruisje in zijn hart. het eerste wat ik dacht was ‘ Jahoor, tuurlijk. Dat is gewoon omdat hij zo hard aan het huilen is!’ maar de keren nadat hij luisterde toen Nolan wat stiller was vond hij dat het er nog steeds was. Ik keek Kevin en en die zat nog steeds gefrustreerd op de stoel. De arts stelde voor om er toch naar te laten kijken door een kindercardioloog. Wij kinkte begrijpelijk en Kevin keek in zijn rooster waneer hij vrij was. De arts belde ondertussen met de kliniek waar hij ons naartoe wilde verwijzen en we spraken een datum af.
De kindercardioloog
2 Dagen later stapte we in de auto en reden richting de kliniek waar we moesten wezen. Ik was zenuwachtig en wilde dat deze dag zo snel mogelijk voorbij ging. Eenmaal binnen en aangemeld mochten we plaatsnemen in de wachtkamer. We kregen eerst een hartfilmpje en daarna zou de kindercardioloog een echo maken van Nolan zijn hart. We werden naar binnen geroepen en de assistent maken een hartfilmpje van Nolan. Hij was zo moe van al het aan en uitkleden en van hot naar her gaan. Mijn moederhart gaf steken van pijn. Ik voelde me verschrikkelijk, niet wetende wat ik moest verwachten. Ik slikte mijn tranen weg en hoopte op goed nieuws. Door mijn hoofd spookte allerlei gedachte.
Toen werden we geroepen door de cardioloog. Een wereld van verschil met de ander arts van het consultatiebureau. Een hele lieve rustig man van ongeveer een meter of 2, ik voelde me gelijk een stuk meer op me gemak. Hij maakte een echo en legde ons een half uur lang uit wat hij allemaal zag. Uiteindelijk legde hij uit wat de ruis veroorzaakte. Een van de klepjes was wat vernauwd waardoor en ruisje ontstond. Veder is zijn hart perfect in orde zei de arts en vroeg ons of het ons geruststelde. Ik kinkte en kon eindelijk weer ademhalen. Hij gaf ons een hand en ik bedankte hem een aantal keer. We kleden Nolan aan , en buiten liepen we hand in hand achter de kinderwagen richting de parkeergarage. In de auto gaven we elkaar een kus. En lachte.
Mijn ervaring bij het consultatiebureau
Achteraf kijk ik terug op een ervaring waarvan ik wel en ook niet blij ben dat ik die gehad heb. Maar gelukkig is Nolan een gezond vrolijk bollige mannetje en mankeert er niks aan hem. Maar onze keer naar het consultatiebureau had zeker nog wat voet in aarde. Nou hopen dat de rest van de bezoeken gewoon goed gaan! Ik zou vooral zeggen gewoon gaan en je ziet wel!
Liefs,
Ellen
Lees ook: Mijn baby loopt achter >>
Darmkrampjes, wat kan ik eraan doen? >>
