Eindelijk, ik mocht naar de verloskundige. Er zit namelijk best een lange tijd tussen m’n afspraken in Rotterdam (lees deze blog), 6 weken om precies te zijn. Dus ik ben enorm blij dat ik toch even langs de verloskundige mocht, het was meer voor de normale onderzoekjes en om voor het eerst naar de kleine kriel te kunnen luisteren. ik moet zeggen, dat ik daar op het moment het meeste naar uit kijk.
Eerste controle bij de verloskundige
Het is op dit moment erg hectisch en alles gaat kris kras door elkaar heen, dus sta er ook minder erbij stil dat ik zwanger ben. Soms denk ik oh ja, ik draag nog een klein mini mensje. Toen ik zwanger was van Vienna was ik er meer mee bezig. Nu lijkt het wel of het normaal is en dat ik er minder bij stil sta. Daarom is het extra leuk dat ik tussen de medische controles ook gewoon even leuk zwanger kan zijn en niet gezien wordt als Sanne die Hellp heeft gehad.
Dezelfde verloskundige als tijdens de eerste zwangerschap
Ik heb het gesprek en de controle bij de verloskundige heel fijn ervaren. Ik kende haar al omdat zij toen mijn verloskundige was, toen ik zwanger was van Vienna. Zij heeft voor mij gevoel ook op dat moment m’n leven gered.. en ik weet het dat klinkt heel dramatisch. Maar zo voelde het wel, doordat zij correct en snel heeft gehandeld toen ik ziek was, nam het ziekenhuis mij eindelijk serieus. Ondanks dat ze mij weer naar huis stuurde, omdat er geen teken was dat ik Hellp ontwikkelde.
Eerste controle
Tijdens deze controle hebben wij het ook nog even uitgebreid over deze periode gehad. Het was fijn om er even over te praten en dat ze ook de tijd voor mij nam. Ik kon rustig mijn verhaal doen en ik kon ook vertellen hoe het voor mij gevoeld heeft op dat moment. Ik kan het ook niet uitleggen wat ik gevoeld heb en hoe mijn zelfvertrouwen om is gegaan in onzekerheid. Doordat ik hellp heb gehad en niet meteen serieus ben genomen, ben ik wel gaan twijfelen aan mijzelf, mijzelf als moeder, als Sanne en als persoon. Doordat zij met deze controle zo hamerde op het feit dat ik altijd goed naar mijn gevoel heb geluisterd en precies weet hoe mijn lichaam in elkaar steekt, mag ik nooit twijfelen aan mijzelf.
Een blik naar de toekomst
En ja, daar heeft zij zeker gelijk in. Maar soms is het toch lastig, maar het gekke is dat ik met deze zwangerschap er heel anders in sta. Ik voel mezelf goed en ben blij dat ik niet meer elke dag misselijk ben en weer ‘normaal’ kan eten. Ook dit vond ik fijn te vertellen bij de verloskundige, het was natuurlijk niet alleen maar een terugblik naar mijn vorige zwangerschap maar ook een blik naar de toekomst, dat wij erg er naar uit kijken dat er een tweede kindje komt.
Door de Corona en omdat mij was verteld dat ik alleen moest komen, was Jeroen er helaas niet bij. Achteraf had hij van haar gewoon mee mogen komen. Maar dit weet ik ook weer voor de volgende keer. Ik blijf tussen mijn controles die ik in Rotterdam heb, gewoon gezien worden door de verloskundige. Zo kunnen ze mijn bloeddruk bij houden en kan ik regelmatig naar het hartje luisteren van de kleine.
Hartje luisteren
Want wauw wat was dit een mooi en prachtige moment is het luisteren naar het hartje van je baby, ondanks dat ik het graag wilde delen met Jeroen. Was het toch even een moment van ongeloof, maar ook een moment van trots en besef. Het besef dat wij straks ouders zijn van twee prachtige kindjes die onze wereld zoveel verrijkt hebben. Het duurde even voordat ze het hartje van de kleine gevonden hadden. Maar toen ze het gevonden had, klopte het mooi regelmatig en krachtig. Ik was heel nerveus hiervoor en hoopte op goed nieuws, beter nieuws kon ik op dat moment niet krijgen.
Ook mijn bloeddruk was perfect en niks op aan te merken. Ook dit was erg fijn, want dit is wel een puntje waar ik mezelf enorm druk om kan maken. Soms is mijn bloeddruk ineens laag en voel ik mezelf dus verre van oke, zo was mijn bloeddruk van de week ook 103/60. In mijn geval echt veelste laag omdat ik altijd op 120/60 zit. Ik merkte het ook echt aan mezelf dat het niet goed ging, ik ben niet bang voor herhaling maar ik ben wel bang dat mijn lichaam mij weer in de steek laat en dat ik dus faal. Maar aan de andere kant zijn dit momenten die niet vaak voor komen en ik mezelf dus eigenlijk wel kan herpakken en kan denken “ San, kom op! Deze zwangerschap is gewoon heel anders”.
Het liefst een vaginale bevalling straks
Ook toen ik bij de verloskundige was, was het ook dat de bevalling ter sprake kwam. En dat is wel iets wat ik heel erg hoop dat ik het kind tot 37 weken kan dragen en dus ook een vaginale bevalling mee kan maken. De vorige bevalling was ik algeheel onder narcose en kan ik dus niet na vertellen. Maar net als ik heeft zij er vertrouwen in, en heb ik onwijs veel zin in de komende 24 weken.
Ik weet zeker dat deze kleine net als ik het zelfde doel heeft en dat is gezond op de wereld komen.
LEES OOK:
