Ken je het opvoedboek ‘Van achter het behang tot over je oren‘ van ‘de Ontploetermoeders’ Roos Schlikker, Eva Bronsveld, Elsbeth Teeling en Miloe van Beek? Hierin wordt een eerlijk beeld geschept van hoe het moederschap kan zijn, inclusief de soms mindere kanten. Soms doe je precies wat je niet zou willen doen. Ik geloof dat ik de afgelopen dagen niet echt een ontploetermoeder was maar een ontplofmoeder.
Lees ook: mama is ook maar een mens >>
Driftbuien
Na een week of een 2 een enorm boze dreumes in huis te hebben gehad was mijn emmertje een beetje leeg. Tobias wilde niks. Of juist wat hij niet mocht: heel hard in mijn koffie roeren en het liefst mijn koffie drinken, de tv aan- en uitzetten, de lamp uitzetten, iedereen in de buurt slaan met speelgoed (ook zijn broer en de kindjes op de crèche) of kopstoten uitdelen en ga zo maar door.
Dreumesdrama
Als iets niet ging zoals hij het wilde, mochten we een knap staaltje dreumesdrama aanschouwen, inclusief al schoppend op de grond liggen krijsen. Hij gooide zich wild naar achteren en het geluid van zijn hoofd dat op de grond bonkt heb ik veel te vaak gehoord. ’s Nachts werden we getrakteerd op slapeloze nachten waarbij het leek alsof hij gewoon wilde dat we bij hem waren. Het hysterische huilen stopte alleen als we hem mee naar beneden namen, alle lichten aandeden en Masha en de Beer of Baby Einstein aanzetten op de tv. Vervolgens leek er niks aan de hand en ging meneer al lachend met zijn auto’s spelen. Ook om 3 uur ’s nachts ja.
Niet pedagogisch verantwoord
Al met al werd het soms gewoon teveel. Natuurlijk werkt op zo’n moment ook een eigenwijze en soms vreselijke brutale Florian van 3 ook niet mee. In plaats van pedagogisch verantwoord alles positief te benaderen, liep ik soms te brullen dat iedereen NU stil moest zijn / door moest eten / op moest schieten etc. Werkt voor geen meter, want ik kreeg alleen geschreeuw of gehuil terug. Ik weet niet of jullie de Disney Pixar film ‘ Inside out’ hebben gezien maar ik stelde me zo voor dat het rode poppetje Anger in mijn hoofd alleenheerser was geworden.
Na een nacht met een urenlang huilende Tobias werd alles opeens wat duidelijker: hij had voor de vijfde keer in 16 maanden een (dubbele) oorontsteking! Oh. Oeps. Je zou zeggen dat we het inmiddels wel snel zouden herkennen maar deze keer konden we gewoon aan zijn oren zitten en had hij geen koorts. Ook de driftbuien waren nieuw voor ons. Ik vind het overigens wel een naar idee dat hij dus alweer aan de antibiotica is gezet. Aan de andere kant hadden we bijna meteen onze gezellig, vrolijke en doorslapende Tobias weer terug. De huisarts wil ons nu doorverwijzen naar de KNO-arts om te kijken wat nu verstandig is.
Herkenbaar, die moederlijke driftbuien en het bijbehorende schuldgevoel (van zowel de driftbuien als het niet eerder zien dat mijn kind pijn had en ziek was)?
–
Bekijk en shop het opvoedboek:
Van achter het behang tot over je oren
–
–
