Elke dag loop ik naar onze zolder. Daar staat een vriezer en deze is enkel en alleen gevuld met melk. Moedermelk welteverstaan, maar niet die van mijzelf. Wanneer ik dat aan mensen in mijn omgeving vertel reageren ze vaak wat verbaasd en gegeneerd. Alsof ik het over iets heel raars heb.
Een beetje net als hoe je op seks gerelateerde woorden reageerde toen je 12 jaar oud was. Vol gene, ongeloof en met een lichte afkeur. Nee, het moge duidelijk zijn dat veel mensen het raar vinden.
Echter pak ik elke dag vol trots een drietal zakjes uit de vriezer. Melk voor mijn kleine meisje. Zakjes of flesjes gevuld met puur goud. Het allerbeste wat ik Emmelie kan geven. Wat ben ik blij en dankbaar dat er zo’n prachtig netwerk bestaat waarin donerende en ontvangende moeders elkaar kunnen vinden. Dat er vrouwen zijn, die naast hun eigen kindje (of kinderen), ook nog wat over hebben voor andere kinderen en de moeite willen doen om dit op te sparen en te doneren. Als geen ander weet ik namelijk dat borstvoeding en kolven niet zo vanzelfsprekend is. Het meest natuurlijke op deze aardbol is soms keihard werken.
Taboes doorbreken
Hoewel we het nu misschien een beetje vreemd vinden, is het delen van moedermelk een eeuwenoud en heel normaal concept. Vroeger, en dan bedoel ik heel ver voordat kunstvoeding bestond, was het normaal dat andere vrouwen ook andermans kinderen aan de borst namen. Er was simpelweg geen alternatief voor zuigelingen en dus was het delen van moedermelk soms een kwestie van leven of dood. Echter met de komst van kunstvoeding is dit verdwenen en wat is het fijn dat dit alternatief tegenwoordig bestaat. De ouders van tegenwoordig hebben de luxe dat ze kunnen kiezen. Daarnaast gebruiken veel mensen ook nog steeds elke dag zuivel. Moedermelk van een heleboel moeder koeien verzamelt in 1 stuk kaas of in 1 pak melk. Dat vinden we ook niet gek, maar waarom dit dan wel?
Zelf wilde ik heel graag borstvoeding proberen en heb er dan ook alles aan gedaan om mijn avontuur te laten slagen. Want tja, borstvoeding is en blijft toch de allerbeste voeding voor kleintjes. Het bewijs is onomstotelijk en tot op de dag van vandaag is het wetenschappers nog niet gelukt om kunstvoeding te produceren die moedermelk kan evenaren. Echter laat ik daarbij buiten beschouwing dat er ook nog zoiets bestaat als de gezondheid van de moeder. En daarom is het zo fijn dat we tegenwoordig kunnen en mogen kiezen.
De borstvoeding ging goed, maar toen..
Emmelie dronk en hapte meteen goed. Daar was ik zo blij mee. Al was het voor mij best wel even op mijn tanden bijten. Zo’n kleine pitbull aan je tepels is geen pretje. Echter in de weken daarna ging het minder soepel. Door de reflux en de koemelkallergie (wat we toen nog niet wisten) verliep de borstvoeding moeizaam. Met hulp van een lactatiekundige heb ik toen alles uit de kast gehaald, maar uiteindelijk is Emmelie de borst gaan weigeren. Auw, mijn mama-hart.
Ik had zo onwijs het gevoel dat ik aan het falen was en stiekem wilde ik er gewoon nog geen afstand van doen. Daarom ben ik toen gestart met fulltime kolven. Dit was toen Emmelie 9 weken oud was. Fulltime kolven is echter andere koek. Pfoe, wat was dit pittig. 8 tot 10 keer per dag zat ik aan mijn kolfapparaat. Geen fijn knuffelmomentje, niet de oxytocine die door je lichaam vloeit, maar enkel en alleen het nare geluid van een kolf. Ik wilde het ding elke dag opnieuw uit het raam gooien, grr.
Evenals donormelk is fulltime kolven onderbelicht en hoor je weinig van de vrouwen die dit doen. Maar hé, dit zijn kanjers hoor. Fulltime kolven is één van de moeilijkste dingen die ik heb moeten doen, dus alle lof en respect voor deze vrouwen. Wat zijn jullie doorzetters.
Het kolven deed mijn productie niet bepaald goed, dus ik heb echt moeten vechten om alle voedingen bij elkaar te krijgen. Gesteund door de lactatiekundige, een heleboel powerkolf-sessies, nachtelijke kolfmomenten, hoge doseringen fenegriek en alle andere dingen die we nog konden bedenken is het mij gelukt om Emmelie tot 10 maanden exclusief borstvoeding te geven. Daarna was het op. Mijn lichaam wilde niet meer en had zichzelf letterlijk opgegeten. In totaal was ik bijna 10 kg afgevallen en ik had al niet veel over met mijn 54 kg. Met hulp van een diëtiste en dieetvoeding ben ik toen weer op krachten gekomen, maar mijn wens om Emmelie in ieder geval tot 1 jaar te voeden was niet uitgekomen.
Vanaf 10 maanden hebben we Emmelie haar voeding daarom aangevuld met kunstvoeding. Een prima oplossing, maar vanwege haar koemelkallergie en gevoelige buik ging het verdragen hiervan niet super. In mijn zoektocht naar een ander merk en de verschillende varianten kunstvoeding stuitte ik op donormelk. Dat trok meteen mijn interesse.
De wereld van donormelk
Wow, wat een prachtige en grotendeels verborgen wereld is de wereld van donormelk. Al vrij snel kwam ik in contact met een lieve moeder. Zij wilde ons wel helpen. Na veel contact, een heleboel vragen en kennisdeling verder hebben we toen een afspraak gemaakt. Wat vond ik het spannend. Juist omdat het zo’n taboe is en ik helemaal niemand ken die dit doet. Sterker nog, ik wist niet eens van het bestaan.
We merkten zoveel verschil in de verdraagzaamheid bij Emmelie door de donormelk. Ze ging weer beter groeien, haar weerstand werd beter, haar ongemak verdween. Dit voelde zo goed en fijn. Op deze manier kon ik mijn wens om haar zo lang mogelijk moedermelk te geven toch nog in vervulling laten gaan. Weliswaar niet van mezelf, maar met de hulp van deze lieve moeder. In de maanden die volgden kwamen daar nog twee moeders bij. Later viel er helaas weer eentje weg, maar gelukkig vond ik daar uiteindelijk ook weer iemand voor.
Inmiddels gaat het nog steeds zo en ook voor mijn tweede kleintje heb ik alvast een klein beetje achter de hand. Voor het geval dat. Ik wil het zeker opnieuw proberen en hoop zo dat mijn eigen avontuur deze keer wel lukt. Krijg ik het niet voor elkaar, dan weet ik dat deze prachtige wereld bestaat. Een wereld van onbaatzuchtigheid, van vertrouwen. Dit netwerk van vrouwen is prachtig. Gedreven door liefde, al klinkt dat best zweverig, maar zo voel ik het wel.
Het is zo mooi om te zien hoeveel moeite voor de donormelk zowel donerende als ontvangende moeders doen. Om zo hygiënisch mogelijk te kolven, melk op de juiste manier op te slaan, vetlaagjes verzamelen voor kindjes met ondergewicht, letten op hun voeding en op die manier alles doen voor hun donorkindjes. Andersom zie ik moeders die het hele land afreizen om melk op te halen voor hun kindjes. Gewapend met cadeautjes en vooral lieve woorden. Vanuit het diepst van mij hart wil ik daarom deze geweldige mama’s bedanken en in het zonnetje zetten. Jullie zijn geweldig.
Wil je in contact komen met Lisanne? Dat kan! Zij is slaapcoach en eigenaar van @het_slaapatelier
LEES OOK: