Mijn schoonmoeder en ik, we zijn nooit beste maatjes geweest. Het klinkt cliché, maar mijn schoonmoeder is écht een apart exemplaar. Geloof me. Alhoewel ik in het begin haar vreemde gedrag braafjes slikte, werd dit naarmate de jaren vorderden steeds moeilijker. Haar meningen werden uitgesprokener, ze werd wereldvreemder en brutaler. En ik kon daar minder en minder mee om. De druppel was toen ze ons geen proficiat wilde wensen toen we aankondigden dat we gingen trouwen. Met achteraf (na aandringen van mijn man op een verklaring) het excuus dat ze “gechoqueerd” was. Na een relatie van 11 jaren een zeer te begrijpen reactie. Not!
Schoonmoeder
Enfin, fast forward naar de aankondiging van onze zwangerschap. Ook hier bleef ze aan de grond genageld op haar stoel zitten en kon er geen “proficiat” uit. Zelfs al betekende dit nieuws dat ze voor de eerste maal grootmoeder zou worden. Wederom gechoqueerd vermoed ik.
Gelijkenis
Dat weerhield ons er niet van om met volle teugen te genieten van de zwangerschap van ons eerste kindje. Toen ons dochtertje geboren werd, waren we dan ook helemaal in de wolken. Nadat ik onze nieuwe aanwinst grondig had bestudeerd overviel het me echter plots. Aarzelend zei ik tegen mijn man; “vindt je nu ook niet dat ze, eh, wel heel erg lijkt op jouw moeder?”. “Goh”, zei mijn man, “dat is gewoon nu even zo, omdat haar gezichtje gezwollen is van de bevalling en mijn moeder ook zo’n gezwollen kop heeft”. Eventjes stelde me dat gerust.
Als twee druppels water op mijn schoonmoeder
Mijn man belde zijn moeder om het heuglijke nieuws te verkondingen, en zij “dacht misschien morgen langs te komen, want vandaag had ze toch al wel een drukke planning”. Maar een enthousiaste suikertante overtuigde haar om toch nog dezelfde dag haar kleindochter te komen bewonderen. Dus zo geschiedde. Zodra ze de ziekenhuiskamer binnen kwam en het kleintje zag zei ze het onvermijdelijke “hé, wat lijkt die kleine op mij!”. Ik verstijfde. Na al die jaren haar gedrag te ondergaan, na de uiting dat ons kindje klaarblijkelijk niet zo gewenst was voor haar, na negen maanden die kleine lieverd te dragen en de hevige pijnen die ik met volle moed onderging om haar eruit te persen… lijkt ze als twee druppels water op mijn schoonmoeder. Of. All. People.
Nooit had ik gedacht dat dat überhaupt een mogelijkheid zou zijn. Als mama verwacht je dat jouw dochtertje op jou lijkt, toch? Of tenminste een beetje? Maar helaas, onze schat heeft niets, nada, rien van de uiterlijke kenmerken van haar mama geërfd. Elke dag hoop ik dat ze tenminste haar karakter van mij of mijn man heeft geërfd. Oh god, alsjeblieft!
Maar desondanks dat, zie ik mijn kleine dropje het allerliefste van de hele wereld. Mamaliefde overwint echt alles! 🙂
Lees ook: Rust Reinheid en Regelmaat >>
