Vorige keer vertelde ik jullie over de laatste zwangerschapsloodjes. Vandaag gaan we verder over de bevalling die er uiteindelijk toch echt kwam (gelukkig maar).
Na een poging de bevalling op te wekken middels ‘strippen’, rommelde het zo goed dat ik overtuigd was dat het zou beginnen. Ik had immers al een voor driekwart verweekte moedermond en 2 cm ontsluiting. Maar niets van dat alles. De dag erna hadden we een ‘overtijdscontrole in het ziekenhuis’, waar ik opnieuw werd gestript en tweemaal een hartfilmpje van de baby werd gemaakt, omdat hij bij de eerste heel actief was wat een (begrijpelijk) hogere hartslag veroorzaakte. Het voorstel van het ziekenhuis luidde: morgen de bevalling inleiden en wij gingen akkoord. Dit zorgde voor een hele vreemde avond, want we wisten dat we morgenavond dan eindelijk onze baby in onze armen konden sluiten. Dit was voor ons zo’n surreëel gegeven, dat we wonder boven wonder beiden prima hebben geslapen.
Ziekenhuis bevalling
Op donderdag 29 januari, inmiddels 10 dagen na de uitgerekende datum, meldden we ons om 8:30 in het ziekenhuis en werden om 9:20 mijn vliezen gebroken door de verloskundige. Ik werd aan een infuus aangesloten en kreeg een ‘snufje’ wee-opwekkend middel toegediend, wat pas na ongeveer 2 uur zou gaan werken. Hier zat ik echt niet op te wachten. Ik wilde eerst zien hoe mijn eigen lijf zou reageren. Maar ja..zij zijn de experts. En bovendien, wat is een ‘snufje’ nu eenmaal? Stipt een half uur na het breken van mijn vliezen kwam de eerste wee. Te doen. Vijf minuten later weer een. Vervolgens direct om de 3 minuten en al heel snel erna iedere minuut. De pijn was direct zo intens en scherp, dat ik niet wist waar ik het zoeken moest.
Heftige pijnen
Ik probeerde te liggen, zitten, staan, lopen, op het toilet zitten maar niets was ook maar enigszins oké. Het meest nare vond ik nog dat de heftige pijn nooit even weg was zodat ik even bij kon komen. En iedere minuut kwam daar dan ook nog eens die hoge, scherpe piek bovenop. Ik probeerde deze weg te ademen, wat qua ademhaling op zich wel goed lukte, zodat de natuurlijke pijnstilling in mijn lichaam zo heftig werd aangemaakt dat ik er helemaal high van werd. Ondanks dat de pijn iedere seconde door mijn lijf gierde, kon ik hierdoor mijn ogen niet open houden en degene aankijken die tegen me sprak.
Er werd tegen me gezegd dat mijn lijf eraan moest leren wennen, maar ik kreeg op deze manier geen tijd of kans om eraan te wennen omdat er geen moment even rust was. Het enige wat nog enigszins hielp was om tijdens de scherpte van de wee met mijn voet ritmische bewegingen te maken en me hierop te concentreren. Ik hoorde ergens in de verte iemand zeggen ‘apart, ik heb dat nog niet eerder gezien’, maar weet niet op het op mijn ongetwijfeld vreemd ogende bewegingen sloeg. En het interesseerde me ook niet.
Weeën
Bij elke wee bemerkte ik negatieve gedachten bij mezelf die het nog naarder maakten, zoals “Oh nee, komt er weer een”, “Wat een hel”, “Ik kan dit niet”, “Wat is dit vreselijk”. Ik probeerde de gedachten te stoppen, maar kreeg het niet voor elkaar.
Ik zei tegen André: ” ik weet niet of ik dit zonder pijnstilling kan” en hij ondernam direct actie door dit met de verloskundige te bespreken. Ruggenprik of een pompje Remifentanil waren de opties. De nadelen van een ruggenprik werden aan mij uitgelegd en ik luisterde met mijn ogen dicht, maar hoorde eigenlijk niet wat ze zei. Gelukkig had ik me eerder goed in alle mogelijkheden ingelezen en wist ik van tevoren dat ik er open voor stond. Zij raadde me het pompje aan, maar die kon ik krijgen vanaf 6 cm ontsluiting. Ik zat nu, om 12:15, op 3 cm.
Toch een ruggenprik
Direct voelde ik zo’n enorme teleurstelling in mijn lijf en in mijzelf. De weeën die ‘horen bij 3 cm’ zouden te doen moeten zijn, die van 3-6 zwaarder en ik dacht dat ik de ‘hel’ pas zou voelen na die 6 cm. En nu bleek dat ik ‘dit dus al niet aan kon’….. Maar nog ruim 3 uur wachten tot 6 cm was geen optie, dus koos ik voor de ruggenprik. Om 12:50, stond de anesthesist in de kamer en had ik er dus inmiddels 3 uur pijnlijke weeën op zitten. Ik kreeg eerst een verdoving en toen de ruggenprik. Ze wilden het niet tijdens een wee zetten, maar ze kwamen zo snel achter elkaar dat dit niet lukte dus zette ze hem precies uiteindelijk tijdens de top van een wee. En moest ik dus doodstil blijven zitten, wat lukte. Na een half uur sloeg hij aan en vanaf toen was het heel goed te doen. Het was inmiddels 13:45 en ik bleek al op 7-8 cm te zitten. In die anderhalf uur was er dus 4-5 cm bijgekomen, wat me wel weer iets geruststelde omdat het voor mijzelf de heftige pijn wat deed verklaren.
Ik was inmiddels nog steeds helemaal high en heb uren op mijn zij gelegen en af en toe een wee opgevangen door deze met weinig moeite weg te ademen.
Ontsluiting
Om 15:30 had ik 9 cm ontsluiting, maar vermoedde de verloskundige dat het hoofdje van de baby niet goed lag. Ze voelde, keek middels een echo maar wist het niet zeker. Om 16:00 was er wisseling van de wacht en werd ik overgedragen aan een nieuwe shift van verloskundige en verpleegkundigen. De volgende verloskundige had hetzelfde vermoeden. Hij lag met zijn hoofd omhoog in zijn nek in plaats van kin op de borst. Hierdoor kon hij niet het laatste stukje zakken in mijn bekken. 9 cm werd dus geen 10 cm en zo zou ik hem er ook niet uit kunnen persen. Dus werden om 17:30 de weeënopwekkers er weer opgegooid (lang leve de nog steeds goed werkende ruggenprik!), probeerde de verloskundige tevergeefs inwendig het hoofdje te draaien en moest ik diverse houdingen aannemen om te kijken of hij vanzelf zijn hoofdje zou draaien. We zouden een uurtje aankijken of het lukte en toen noemde ze plots het woord ‘keizersnede’ als alternatief, wat mij erg verraste.
Ik ging op handen en knieën op het bed, op de ene zij, op de andere zij, maar het enige wat er veranderde was de hartslag van de baby. Van flink laag naar flink hoog. Hij vond het echt niet meer fijn in mijn buik en André vanaf de zijlijn inmiddels ook niet meer. Hij maakte zich zorgen om zijn zoon en de verloskundige was het met hem eens.
Keizersnede bevalling
Om 18:00 werd hierom besloten de keizersnede te doen en ik vond het inmiddels allemaal prima. Als het maar goed zou gaan met ons kind. Ik werd naar de operatiekamer gereden, klaargemaakt en al snel voelde ik flink getrek aan mijn buik. Ik dacht ‘niet nadenken over wat ze aan het doen zijn’, maar dat was lastig omdat het toch wel behoorlijk goed te voelen was. Ook al voelde ik uiteraard geen pijn. Andre kwam in zijn operatiejasje binnengehaast toen ze al bezig waren. We keken elkaar aan, zodat ik niet boven me in de lamp kon zien wat ze in mijn buik aan het doen waren.
Plots hoorden wel: “Kijk eens in de spiegel”, die inmiddels was bijgedraaid. En toen zagen we, om 18:46, onze zoon voor het eerst, die als Simba in The Lion King omhoog werd gehouden en luid schreeuwde. Tranen liepen over onze wangen en André ging met hem mee naar de onderzoekskamer, waar hij het laatste gedeelte van de navelstreng doorknipte. Hij kwam vervolgens terug met onze zoon Ben in zijn armen en legde hem op mijn borst. Wat was hij zwaar! Ik kon hem niet goed zien, want hij lag met zijn gezicht naar boven, maar zag wel hoe hij met zijn middelvinger in zijn voor mij zichtbare oog aan het wrijven was en barstte door mijn tranen door in lachen uit en zei “Hij steekt zijn middelvinger naar me op”.
Eerst nog dichtnaaien…
Ben en André vertrokken na de bevalling en ik werd vervolgens een uur lang tsja…dichtgenaaid. Twee foto’s van Ben werden op mijn afdekscherm geplakt zodat ik daarnaar kon kijken ipv naar die vreselijke reflectie in de lamp. Eenmaal terug op de kamer kreeg ik van Andre dan eindelijk onze zoon in mijn armen.
Het was klaar en het was goed. Hij is er en is het mooiste wat ik ooit heb gezien…
Kim
Lees ook: Hoe gaat een bevalling? >>
