Op 4 april ben ik super trotse tante geworden van neefje Vigo. Het is het eerste kindje van mijn broertje en zijn vriendin. Door deze bizarre ‘Corona-tijden’ heb ik hem alleen nog achter het glas gezien en via videobellen. Ik schreef Vigo een brief.
Vigo
Lief klein ventje, oh zo welkom.
Precies op de verwachte datum.
Het telefoontje van je vader,
de trots en blijdschap in zijn stem.
‘Kleine Vigo is geboren!’
‘In het ziekenhuis en ik was er bij.’
Niet vanzelfsprekend deze periode.
Wat was ik opgelucht en blij.
Het liefst kwam ik snel naar jullie toe.
Je ruiken en voelen. Emoties delen.
Aan je ouders laten zien,
hoe enorm trots ik op ze ben.
Helaas het zijn nu rare tijden.
We ontmoetten elkaar via het glas.
Lieve foto’s, wat ben je mooi.
In videobellen ben je nu al een ster.
Ik kan het je nu niet fluisteren,
niet met een knuffel laten voelen.
Maar ik wil je laten weten,
hoe gek ik nu al op je ben.
Knuffel maar veel met papa en mama,
voor een ijzersterke band.
Mijn knuffels, kusjes en lieve woorden,
ik stort ze later wel over je uit.
Heel veel liefs,
je tante Dagmar
