Met mijn 40 weken zwangerschap ben ik ’s ochtends rond 11:00 uur in het ziekenhuis ingeleid. Van tevoren had ik me al voor laten lichten door de verloskundige wat er allemaal mogelijk was qua pijnbestrijding tijdens de bevalling. Op het geboorteplan had ik ook al aangegeven dat ik een ruggenprik wilde als ik de pijn niet kon verdragen. Maar je kunt ook bijwerkingen van ruggenprik krijgen.
Mijn bevalling is ingeleid met behulp van een balloncatheter. Deze werd ingebracht en gevuld met water. Binnen 2 uur had ik al 4 cm. ontsluiting. ‘Dat gaat mooi vlot!’, dacht ik toen nog. De voorweeën waren op een gegeven moment al zo heftig, dat ik de verpleging om een ruggenprik vroeg. Tot die tijd probeerde ik de weeën op te vangen, want er ging wel wat tijd overheen voordat de anesthesist aan mijn bed stond.
Na een mislukte prikpoging, lukte de tweede keer prikken wel. Wat een verademing, geen pijn meer! Alleen stagneerde de weeën vervolgens totaal en was er ook geen verdere ontsluiting meer… Geen pieken van weeën meer, ik kon namelijk op de monitor meekijken. Er zat geen ritme meer in, niet zoals ik dat voor de ruggenprik wel had. Via een infuus kreeg ik na drie (wederom mislukte) pogingen de ene na de andere dosis weeën opwekkers toegediend. De weeën kwamen daardoor wel iets terug maar niet sterk genoeg. Dat voelde op dat moment erg frustrerend.
Nadat mijn vliezen waren doorgeprikt kwamen de weeën zachtjes aan wel terug. Mijn temperatuur werd gemeten en ik bleek koorts te hebben. Volgens de verloskundige kreeg ik die koorts door de ruggenprik. Dit kan één van de bijwerkingen van ruggenprik zijn en kan gevaarlijk zijn voor de baby.
De tranen rolden over mijn wangen… de gedachten ‘wat als het allemaal misgaat?’ flitsten door m’n hoofd. De baby moest nù geboren worden. Ik voelde blinde paniek in de verloskamer omdat ze het over een keizersnede hadden…
Niet een operatie!
Na al die pijn en moeite, dat wilde ik gewoon niet. Ik was zo boos en verdrietig tegelijk, dat ik al zo lang bezig was en het allemaal niet lukte. Dus ik zette ‘m op het persen, ook al waren de weeën niet sterk genoeg. Een soort ‘oerkracht’ kwam in me naar boven. Uiteindelijk is Djurre binnen een kwartier geboren. Inmiddels was het toen 6:59 uur in de ochtend.
Achteraf snap ik pas echt wat ze bedoelen met een ’24 uurs bevalling’. We hadden welgeteld vier dienstwisselingen meegemaakt en voor mijn gevoel had heel het ziekenhuis me van onder gezien. Maar dat kon me allemaal niets meer schelen want die kleine lag daar in mijn armen en alles was goed. Het mooiste gevoel dat er bestaat!
Infectie
Na een evaluatiegesprek in het ziekenhuis (zo’n 6 weken na de bevalling) bleek dat ik een infectie aan mijn placenta had, deze is tijdens de bevalling ontstaan en daardoor kreeg ik dus die koorts. De gynaecoloog vertelde dat mijn bevalling totaal niet volgens het boekje verlopen was, maar dat we daar wel een prachtige gezonde zoon voor terug gekregen hebben!
Ik sta er nog steeds versteld van wat een vrouwenlichaam allemaal aankan. De pijn zal ik niet zo gauw vergeten. De gynaecoloog had zeker gelijk, we hebben een heel mooi mannetje op de wereld gezet en daar ben ik zó ontzettend trots op!
