Hoe ver ga je als ouder om je kind een kans op leven te geven? Heel ver. Daar staat de Britse baby Charlie, en dan met name zijn ouders, symbool voor. Charlie (voor wie het gemist heeft) is 11 maanden oud en heeft een zeldzame genetische aandoening. Hij wordt door medische apparatuur in leven gehouden en kan niet zelfstandig ademhalen, slikken, bewegen, is blind en doof. De artsen wilden de behandeling stoppen maar zijn ouders vochten dit besluit aan. De rechter prijsde de liefde en vechtlust voor hun kind maar oordeelde in het voordeel van de artsen en gunde Charlie een waardig einde van zijn leven. Toch gaan de ouders verder met hun strijd met het verzoek om een experimentele behandeling in de Verenigde Staten. Dat betekent enkele dagen uitstel. Het laatste sprankje hoop…
De ergste nachtmerrie die je kan overkomen. Gelukkig ben ik nooit voor deze onmogelijke ‘keuze’ komen te staan. Wanneer trek je de grens? Hoe ver ga je? Onnodig lijden zonder uitzicht op enige kwaliteit van leven. Dat zou voor mij de grens zijn, hoe moeilijk ook. Loslaten is ook liefde. Al is hij zich er misschien niet van bewust, de liefde van Charlies ouders is grenzeloos.
