6 november 2019, een datum die ik niet snel meer vergeet. Niet omdat hij zo leuk was, maar omdat het juist het tegenovergestelde was. De datum waarop ik besefte, ik kan niet meer! En misschien nog erger, ik wil niet meer… Nu ik dit type besef ik eigenlijk pas wat ik gevoeld heb, met nadruk op de verleden tijd. Moeder met zware depressie
Het begin van een depressie
Die dag kon ik niets anders dan huilen. Om alles, om niks. Ik was doodop, nergens zin in en wist gewoon niet meer hoe ik het hebben moest. Ik besefte me niet meer dat het leven nog mooi was en werd er niet rouwig om als ik diegene zou zijn die de volgende ochtend niet meer wakker zou worden.
Ik had niks meer op een rijtje, kon niks meer onthouden en kreeg het spaansbenauwd van alles waar het woordje ‘moet’ bij stond. Dat ik hulp nodig had besefte ik me gelukkig wel al te goed. Daar was ik namelijk in die week bij de huisarts al mee begonnen.
Wat zijn de symptomen van een postnatale depressie?
Ik kon niets meer
Mijn vriend heeft het roer overgenomen. Hij heeft letterlijk voor mij bepaald, want keuzes maken richting mezelf was ik niet toe in staat. Ik meende dat ik de volgende dag op mijn werk moest verschijnen, mede door een gesprek wat anders liep dan gehoopt, maar hij heeft me afgemeld. Ik heb nog nooit zoveel geslapen als in de eerste dagen na mijn ziekmelding. Slapen en wandelen waren de enige dingen die ik wilde doen! Mijn vriend heeft vanaf die woensdag vrij gepakt tot aan het einde van het weekend om te kunnen wandelen en praten.
Hoe ik erbij liep kon me in de verste verte niets schelen. Nooit ging ik zonder make-up de deur uit, nu deed ik niet anders!
Gesprekken met een psycholoog
Op de vrijdag ben ik in gesprek gekomen met de juiste psycholoog. Toen zij mijn klachten hoorde en hoorde dat er een jong kind in het spel was heeft ze mij meteen ingepland. Zij zag het als haar taak om mij als moeder te redden voor mijn dochter en mijn gezin. Eeuwig dankbaar ben ik haar!
Zware depressie met tekenen van burn-out
Tijdens het eerste gesprek was de diagnose snel vastgelegd: Zware depressie met tekenen van een burn-out. En hoewel je eigenlijk alles zelf al wel besefte was die stempel wel nodig. Ik moet nu rustig aan doen en ik moet deze hulp gaan aanvaarden. Ik kan het gewoon niet meer alleen!
We planden in het begin wekelijks een sessie. Mijn psycholoog komt bij mij thuis, iets wat ik iedere psycholoog aan kan raden! Ik moest er niet aan denken het onbekende op te gaan zoeken, en in een vreemde omgeving functioneerde ik al helemaal niet!
De gesprekken waren zwaar maar ook verlossend. Ik was gesloopt na iedere sessie, maar ook bevrijd. Beetje bij beetje leerde ze me inzicht in mezelf krijgen, maar ook mezelf accepteren en vernieuwen. Terug naar mijn ‘oude’ ik was geen optie, we gaan opnieuw beginnen!
En dan ben je ook nog moeder…
Natuurlijk draaide alles met Alessia gewoon door. Zij zag wel dat ik meer thuis was, maar die kleintjes hebben (thank god) nog geen idee van wat er gaande is. Mama was wel wat verdrietig en mama sliep veel, maar zij leek zich daar prima in aan te passen. De vaste dagen ging ze gewoon naar oma’s, ik had dan rust en kon mijn emoties laten zoals ze kwamen want ook dat was erg belangrijk. Ook haalde ik veel energie uit haar, vooral uit haar onvermoeibare blijdschap. Daar waar ik eerst niet meer wilde besefte ik langzaamaan dat ik juist zoveel had om voor te leven. De tijd die ik met Alessia doorbracht probeerde ik zoveel mogelijk te genieten en als het niet meer ging wist ik dat ik altijd iemand kon bellen die haar op kwam halen.
Juist omdat alles zo onbedwongen was en ik echt tijd had om met haar door te brengen bracht het veel goeds.
Naarmate het proces vorderde voelde ik me ook schuldig tegenover haar, maar ook dat heb ik samen met mijn psycholoog een plek kunnen geven. Er was immers volgens haar niets om me schuldig over te voelen, ik werkte er juist aan om een betere moeder te worden. Een moeder die blij is met zichzelf en daardoor veel sterker in het gezin staat.
We zijn nu ruim een jaar verder
Sinds april 2020 ben ik aan het re-integreren. Mensen zeggen vaak; “Oh dan heb je lang thuis gezeten”. Geloof me, ik was er vroeg bij! Mijn psycholoog vond dat ik vroeg begon met mijn re-integratie en hield me nauw in de gaten. Lieve mensen, geestesziek mag je echt wel serieus nemen. Een gebroken been zie je aan de buitenkant, we hangen er een genezingstermijn aan en voilà iedereen kan ermee dealen. Tijdens mijn ziekteperiode heb ik zelf ervaren dat mensen die zelf niet te maken hebben gehad met een depressie of burn-out eigenlijk geen flauw idee hebben van hoe het in zijn werk gaat. En voor hen ben ik blij, maar om te horen dat je zolang thuis hebt gezeten terwijl voor jouw gevoel alles gisteren nog is gebeurd is zwaar.
De gesprekken op mijn werk en met de bedrijfsarts liepen fijn. Er werd echt gekeken naar wat ik voelde en de bedrijfsarts nam mij ook zeker serieus. Mijn vriend heb ik steeds meegenomen, puur omdat ik niet zelfverzekerd genoeg was om alleen te gaan. Die veiligheid had ik nog nodig.
Eind januari hoop ik weer aan mijn 27 uur te zitten. En dan ben ik oprecht rete trots op mezelf!
Ik ben een andere vrouw geworden
Ik ben een andere moeder, een andere partner en een andere mezelf. En dit alles alleen maar in het goeie. Hoewel ik dus aan mezelf heb leren denken en vanuit mijn eigen gevoel voortaan handel wil dat niet zeggen dat ik egoïstisch ben geworden.
Loslaten is voor mij ook the key. Sommige dingen veranderen niet en dat laat ik maar gaan. Plannen doe ik ook minder, want als Alessia het ritme omgooit dan is het zo.
Stof ligt er morgen ook nog wel, de wasmand kan echt nog wel een beetje voller en de strijk hoeft ook niet persee a la minute.
Nee is ook een antwoord! En ik hoef niet altijd meteen overal een antwoord op te hebben. Het klinkt zo simpel, maar we doen het allemaal. Je ziet dat appje op je telefoon en denkt meteen; daar moet ik op reageren. Een emotie..
Ik zie nu een appje, en als ik er geen zin in heb dan reageer ik lekker niet. Heerlijk! Ik bepaal zelf wel wanneer ik eraan toe ben om diegene te beantwoorden of die informatie te lezen.
Ik geef nu mijn grenzen aan
Gaat het elke dag goed? Nee. Er zijn dagen waarop het niet gaat. Er zijn situaties (zoals drukke feestjes die er gelukkig nu door Corona niet zijn) die ik niet goed kan handelen. Maar dat komt wel, en zo niet dan niet.
Ik voel nu mijn grenzen aan en nog belangrijker, ik geef ze aan! Als het thuis niet meer gaat, als het met Alessia niet meer gaat en als het straks op mijn werk ergens niet gaat zal ik dat ook melden.
Het leven is een feestje maar je moet echt zelf die slingers ophangen.. op jouw manier!
En als dingen even niet gaan dan is dat zo. Morgen weer een dag..
Liefs,
Pauline
TIP: Heb jij ook klachten of zit je niet helemaal lekker in je vel. Zoek hulp en praat erover. Voor meer informatie over depressie en depressie klachten kun je terecht bij de Depressie Vereniging of neem contact op met je huisarts.
LEES OOK:
