‘Wat leuk een tweeling’, hoor ik haar zeggen als ik mijn gemaakte foto’s laat zien van de laatste zwangerschapsshoot. Ik blijf stil, nee. Geen tweeling, dit is een foto met een verhaal.
Twee roze streepjes
Een verhaal dat begint bij twee roze streepjes. Je had al wel een voorgevoel, maar dit moment bevestigde het. Die misselijkheid, dat vreemde gevoel in jouw buik, die twee roze streepjes. Je bent zwanger. Op dat moment gaat er van alles door je heen, vreugde, opluchting, misschien angst voor alles wat komt en natuurlijk een hele berg hormonen.
Een wereld waarvan je het bestaan niet wist, een wereld van luiertaarten, maxi cosi’s, duizenden hydrofiel doeken en kinderwagens met namen van sportauto’s (prijzen ook trouwens, maar dat terzijde). Dromen over een kamertje, een bedje, lieve kleertjes en zachte knuffeltjes.
Een wereld waarin jouw lichaam verandert, emoties vliegen alle kanten op en niemand voelt wat jij voelt, een klein mini mensje in je buik, jouw kindje, jullie kindje.
Dromen over je baby
De eerste weken kruipen voorbij. Misselijkheid afgewisseld met de nodige stemmingswisselingen, maar je weet. Dit hoort erbij. Stiekem ben je al begonnen met dromen, over de babykamer en ruik je in de winkels aan de flesjes Zwitsal die straks de haartjes van jouw kleintje een echt babygeurtje gaan geven. Of misschien ben je al aan het bedenken wat je allemaal nog moet regelen voordat je met verlof kunt gaan en hoeveel hydrofieldoeken je nog in huis moet halen, want je hebt er ten slotte pas 20. Bij elke echo wordt het echter. Elke week die je wegstreept laat hem of haar dichterbij je komen.
Maar dan …
Maar wat als alles anders loopt? Wat als deze droom bruut verstoord wordt? Als donderslag bij heldere hemel. Geen kloppend hartje… stilte.. geen kloppend verlangen, wel hoop, maar geen kans. Wat als je ervoor moet kiezen om je kindje te laten gaan?!
Vlinderkindje
Ik klop op de deur en ga rustig naar binnen. Het gordijn bij de ingang zit dicht, dit is vaak zo weet ik uit ervaring. Het geeft mij even de tijd om naar binnen te keren. Ik haal diep adem en stap naar binnen. De ouders zitten samen op bed. Ze glimlachen naar mij als ik binnenkom door betraande ogen. Het eerste wat mij opvalt is de intense trots. Ze wijzen mij direct op hun prachtige zoon. Ik bekijk hem hij is inderdaad prachtig. 20 weken mocht hij worden.
Op het voeteneind van het bed ligt een konijn met lange grijze oren mij aan te staren met een eigenwijze snuit. Ik begin rustig met het maken van foto’s. Ik leg het jongetje liefdevol in de handen van de ouders. De handen vouwen zich om hem heen. We praten en bekijken hem van nog dichterbij. De nageltjes, de vingertjes, alles zit erop en eraan. Wat is hij mooi en wat lijkt hij op zijn papa. Ik slik als ik de moeder aankijk. Tranen rollen tussen de liefde door. Als ik klaar ben met het maken van de foto’s legt zijn papa hem in een mandje. Het konijn ligt nog steeds op bed.
Als laatste maak ik nog een foto van het konijn, met zijn pootjes over het randje kijkend naar het kleine mannetje en de eigenwijze snuit van het konijn lijkt te glimlachen. Een zonnestraal valt door het gordijn de kamer binnen en schijnt precies op het neusje van het lieve kleine kindje. Ik leg mijn hand nog even op de schouders van papa en mama en ga de kamer rustig weer uit.
Hoe ga je hiermee om?
Hoe ga je hiermee om?Hoe doe je dat? Is de vraag die ik regelmatig krijg? Is het niet zwaar?
Ontkennen dat het moeilijk is doe ik niet, maar blijkbaar is er iets in mij wat mij in staat stelt om mijn eigen emotie even opzij te zetten. Ik ben ontzettend blij dat deze mogelijkheid er nu is voor ouders. En dankbaar dat ik kan bijdragen aan een kostbare herinnering. Vroeger was het zo anders. Vaak als ik mensen spreek over mijn werk binnen het ziekenhuis van rond de 50,60 jaar hoor ik hoe er vroeger om werd gegaan met een miskraam. Hoeveel verdriet dat zij ervan hadden en hebben en vooral dat zij niets tastbaars meer hebben van hun zo geliefde kindje.
Watermethode
Sinds enige tijd is het ook mogelijk om de watermethode te doen. Dit is een opbaring in water. Na de geboorte wordt het kindje dan in een bak met water gelegd. Het mooie van deze methode is dat het de huidverkleuring vertraagd of zelfs terugbrengt naar een licht rosékleur. Daarnaast neemt het kindje een natuurlijke houding aan wat overeenkomt met de foetushouding. Als je hier foto’s van maakt lijkt het net alsof je een foto ziet van een kindje in de baarmoeder. Ik vind ze echt prachtig en dit is voor ouders ook echt een toegevoegde waarde.
Registratie Vlinderkindje
Wat is er veel verander ten opzichte van vroeger. Gelukkig gaat het nu niet meer zoals toen. Onlangs nog, werd in de eerste kamer een wetsvoorstel goedgekeurd om overleden kindjes voor de 38 weken ook een naam te geven voor de wet. Wat een ontzettende doorbraak voor deze ouders om nu eindelijk bestaansrecht toe te mogen kennen. Vanaf 4 februari 2019 is het mogelijk om een vlinderkindje te registreren.
Je bent geboren, je kwam ter wereld, papa en mama gaven je een naam
Nu mag je eindelijk bestaan
Ik loop de parkeerplaats over en zie ze al staan. Mama met een prachtige dikke buik en papa met een grote stralende lach en in hun hand twee konijnen. Ik slik en lach. Deze twee vriendjes gaan we zeker samen op de foto zetten. Wat is het mooi, wat is het dubbel en wat voelt het goed om te te mogen doen.
En ik weet zeker, dit kleine mannetje zal altijd een vlindertje hebben dat over hem waakt.
Ben je nieuwsgierig geworden naar het werk van Renate? Lees haar vorige blog op Babylabel.
Dit verhaal is met toestemming van de ouders geplaatst.
Ook zoiets vreselijks voor ouders: Wiegendood >>
Lees ook: Stichting Early Birds Make a Memory >>
