Ben heeft enkele weken geleden zijn tweede verjaardag gevierd en het is net alsof hij ergens tussen de cadeautjes, ballonnen en taart in een memo heeft gekregen dat hiermee de ‘terrible two’s’ zijn begonnen. Ook wel de peuterpuberteit genoemd en omschreven als volgt: “Een fase waarin een kind grenzen verkent, zich losmaakt, op eigen benen probeert te staan en hiermee een eigen identiteit zoekt”.
Peuterpuberteit
De perioden waarin je kind opstandig is, onder andere de peuterpuberteit, zijn cruciaal voor de ontwikkeling van zijn persoonlijkheid. Hij leert dan dat hij een zelfstandig en onafhankelijk individu is, met een duidelijk ego en een eigen wil.”
2 Jaar
De dag na zijn verjaardag (vandaar mijn vermoeden van de memo) begon het al met boodschappen doen. Meneer wilde niet in de wandelwagen, maar zelf lopen. Elk huis moest dichterbij bekeken worden, elk kruispunt verkend en elke keer dat mama links wilde, vond Ben rechts de betere optie. En bij elke auto die langskwam, Ben zijn handje weg trok en riep “Nee niet handje geven!”, kreeg mama een hartverzakking. Een wandelingetje van tien minuten werd een wandelingetje van ruim een half uur.
Lees ook: de leukste peuterkleding tips >>
Eenmaal in de supermarkt aangekomen liep Ben apetrots met zijn eigen mini winkelwagentje. Blij liep hij alle paden door en riep “Hallo!” naar de andere bezoekers. Zijn coördinatie is nog niet ‘je van het’ dus hij botste regelmatig tegen de stellingen of vrieskisten. De caissière zag ik ‘not amused’ naar ons kijken, dus ik rondde snel de boodschappen af en sloot aan bij desbetreffende caissière. Ben voelde zich een grote jongen, want hij mocht helpen de boodschappen op de band te leggen. Maar toen begon het wachten.
Ongeduldige peuter
Tot we aan de beurt waren, tot alles gescand was door de nog steeds chagrijnig kijkende caissière, en ik kon betalen. Het duurde Ben allemaal te lang en ondanks mijn “Wel hier blijven hè Ben” en dwingende blikken, koos hij het hazenpad. Het duurde maar en het duurde maar en Ben vond inmiddels met winkelwagen zijn weg richting de uitgang. ‘Hij zal zo ver niet gaan, want hij blijft altijd wel in mijn buurt’, dacht ik naïef. Dat wás inderdaad zo. Voorheen.
Ik was ondertussen razendsnel mijn boodschappen aan het inpakken en aan het betalen. De caissière had totaal geen boodschap aan mijn inmiddels paniekerige blik en vroeg me rustig of ik de dagje uit zegels spaarde, de servieszegels of misschien de bon erbij wilde. Gelukkig stond daar bij de uitgang een oplettende verkoopster van de daklozenkrant, waar Ben inmiddels was aanbeland. Ik zwaaide naar haar en zij ving Ben op zodat hij niet naar buiten kon. Ik haastte me naar hun toe en kocht uiteraard als bedankje een krantje.
De inmiddels door dit avontuur moe geworden Ben liet zich in de wandelwagen zetten en enthousiast zwaaiend naar de krantenverkoopster liet hij zich meenemen naar huis.
Lees hier meer over ondeugende peuters >>
Lees ook: naar de peuterspeelzaal >>
