Eindelijk! Na ruim 41 weken ben je dan eindelijk vader en moeder. Na ontslag uit het ziekenhuis rijdt je voor het eerst met zijn drietjes naar huis. Wat een apart en bijzonder gevoel was dat! Vanaf nu ben je een gezin en bezit je in mijn ogen het meest kostbare op de wereld. kraamweek
Kraamweek
Bij thuiskomst helpt vriendlief me uit de auto en schuifel ik richting de deur, lang leve de hechtingen! Mijn ouders hebben het geboortebord al in de tuin gezet en mijn voordeur versiert, de eerste tranen lopen al over mijn wangen. Men noemt ze kraamtranen. Je hormonen gieren door je lijf. Je bent trots op dat mini-mensje en eigenlijk uitgeput maar de adrenaline houdt je een beetje op de been.
Eigenlijk moet je bedrust houden, maar met 35 graden boven op bed liggen is geen pretje. De eerste kraamvisite meldt zich, dus maar naar beneden op de bank. Gezellig kletsen, trots je meisje laten zien, genieten! Ze doet het super goed, slaapt veel en de flesjes drinkt ze voorbeeldig leeg. Ik zag nog wat bleek en had natuurlijk flink last van de hechtingen, maar dat mocht de pret niet drukken. Mijn ouders en schoonmoeder kwamen langs, ooms en tantes komen langs gezellig toch!
En toen ging het mis tijdens mijn kraamweek…
Bedrust schrijft men niet voor niets voor en dat heb ik zelf ondervonden. Uiteraard spelen de hormonen en kraamtranen ook een rol, maar ik had lichamelijk gewoon een burn out. Na een nacht krampjes bij onze kleine meid was ik compleet van streek. Ik wilde haar niet vast houden omdat ik bang was dat ik haar niet kon troosten. Ik voelde me continu zenuwachtig en onzeker. Alleen zijn met haar? Geen haar op mijn hoofd die daaraan dacht. Twee dagen had ik op de roze wolk gezeten en ik was er nu volledig vanaf geknikkerd.
Kraamvisite zag ik als een last…
Iedereen vroeg of ik ervan genoot maar ik voelde mezelf een wrak. Ik herkende mezelf niet en als ik in de spiegel keek zag ik een leegte. De hele dag door zweette ik mezelf een ongeluk en kon bijna niet anders als huilen. Kraamvisite zag ik als een last. Daar werd ik helemaal zenuwachtig van, dan moest ik praten en luisteren en ik kon mezelf gewoon niet concentreren. De kraamzorg was top, ze legde me de middag in bed en verzorgde mijn meisje. Dit hoort erbij, maar ik zag dit als falen. Ik had de kracht niet om voor mijn eigen kind te zorgen, belachelijk toch!?
Niets roze wolk
Het ging van kwaad tot erger en de onrust in mijn hoofd werd steeds groter. Ik was bijna bang dat ik depressief werd of was! Als moeder zijnde wilde je toch continu bij je kind zijn en zelf de flesjes geven en luier verschonen!? Ik niet, ik liet mijn vriend dit doen en hield het wel op kijken. Als ik haar met de kraamhulp samen ging wassen was ik daarna kletsnat van het ‘angstzweet’ en stond te trillen op mijn benen. Ik wist niet hoe snel ik weer in mijn bed moest kruipen. Mijn vriend heeft tijdens de kraamweek eigenlijk de grootste zorg op hem genomen. Hiervoor ben ik hem eeuwig dankbaar.
Het beste medicijn is rust
Uiteindelijk besefte ik dat dit niet langer kon en heb de huisarts ingeschakeld. Ze kwam bij me thuis, hoorde mijn verhaal aan en schreef me het enige medicijn voor wat zou helpen; rust! Ik kreeg tabletten voor de nacht, want ik was niet depressief maar gewoon compleet op en het advies om kraamvisite even stil te leggen. Wanneer ik voldoende rust in mijn lichaam zou krijgen zou mijn geest vanzelf ook rustiger worden.
Eindelijk genieten!
Na twee nachten met slaaptabletten voelde ik me al een compleet ander mens. Mijn zenuwen waren veel minder en ik durfde mijn kind weer vast te houden. De krampjes vingen we samen op, in bad doen kon ik alleen (onder toeziend oog van de kraamhulp dat wel) en vooral heel veel knuffelen. Eindelijk kon ik genieten van mijn meisje en leek ik de roze wolk bereikt te hebben.
De kraamtranen en hormonen zijn er nog wel, af en toe ben ik nog emotioneel of weet ik even niet of ik het goed doe maar daar hebben alle moeders in het begin ‘last’ van. Ik weet nu dat dit erbij hoort, maar kan nu echt trots zijn op mijn meisje. Kraamvisite zijn we langzaam weer aan het opbouwen gewoon lekker rustig aan en op mijn tempo. We gaan af en toe lekker een rondje wandelen en zitten soms met zijn drietjes een hele middag op de bank te ‘niksen’. Iets wat ik veel eerder had moeten doen!
Geen kraamborrel
Mensen vroegen tijdens mijn zwangerschap waarom ik geen kraamborrel deed, achteraf gezien denk ik dat dit beter bij mij past als dat ik dacht. Mocht er een tweede komen zal ik dat zeker in overweging nemen.
Tegen alle moeders in spé wil ik zeggen; luister naar jezelf en naar je lichaam! Stel de kraamvisite even lekker uit tot na de eerste week. Er veranderd zoveel in je leven, dat heeft tijd nodig. Gun jezelf, je partner en je kind die tijd. Dan heb je zoveel meer aan je eerste kraamweek. Die kleine loopt niet weg en wanneer mensen jouw keuze niet begrijpen moet je jezelf maar afvragen in hoeverre zij nog bij je passen.
Zorg dat je tijd neemt om te herstellen zowel fysiek als mentaal. Je hebt een bevalling te verwerken en een lichaam wat moet herstellen en daar mogen mensen best even op wachten. Knuffel met je kleintje, geniet van de voedingen of dat nu borst of fles is want ondanks mijn tegenslag durf ik hardop te zeggen; moeder zijn is het mooiste wat er is!
Schrik niet: Je eigen placenta eten, kan dat? >>
Lees ook: Bevallen doe je zo >>
Lees ook: Waarom heb ik een huilbaby >>
