Onzeker, moe en de tranen staan nader dan het lachen. Waar is die roze (nou ja in ons geval blauwe) wolk? Deze gedachten en gevoelens kan ik nu heel goed benoemen, maar daar dacht ik zo’n twee maanden geleden wel anders over toen Senn een echte ‘huilbaby’ was.
Zoontje geboren
Na een spannende zwangerschap werden wij eindelijk de mega trotse ouders van ons zoontje Senn. Een ventje met een laag geboortegewicht, maar al een echte vechter. Na een nachtje in het ziekenhuis mochten we dus ook al snel naar huis. Hup, lekker genieten!
Zo begonnen we ook echt, we hadden ons zo verheugd op de tijd samen, dat niemand ons het trotse gevoel af kon nemen. Helaas werden we al vrij snel van de grote blauwe wolk afgegooid. De kraamtijd was enorm zwaar, de borstvoeding ging niet lekker en Senn was heel verdrietig. De dagen en nachten waren slopend en wij raakten steeds vermoeider.
Tranen
Regelmatig trof de kraamhulp mij in tranen aan, het was echt heel zwaar. Na een aantal dagen extra hulp gehad te hebben, leek het iets beter te gaan. Helaas leek dat maar zo, al heel snel waren we terug bij af en ik stopte mijn borstvoeding. Senn huilde, zeg maar gerust krijste, ongeveer 20 uur op een dag. Mijn vriend kon niet werken en mij deed alles pijn, we konden ons kleine wondertje niet helpen en niet troosten; niets leek goed te zijn. Waar had hij toch zo’n last van?
Huilbaby
Naast de uren met een huilende baby, kan je je voorstellen dat ook ik en mijn vriend elkaar soms niet meer uit konden staan. Klussen is een relatietest, maar dit was pas echt de ultieme test. Frustratie, boosheid en verdriet reageerden we op elkaar af. Ook al wisten wij heel goed dat dit niet de oplossing was, het moest er gewoon uit. Toen wij ’s avonds voor de zoveelste keer met onze handen in het haar stonden vanwege een ontroostbare baby, besloten we dat dit niet verder kon. We waren al een aantal keer bij verschillende instanties weggestuurd met de opmerking ‘ja, baby’s huilen nou eenmaal’, dat we naar de huisartsenpost zijn gereden.
Ultieme relatietest
Kan je je overigens voorstellen dat zo’n opmerking je onwijs onzeker maakt? We begonnen zo aan onszelf en ons gevoel te twijfelen, was het allemaal wel zo erg? Ja, dat was het. Eindelijk kregen wij die avond een doorverwijzing naar een kinderarts en voor het eerst in zeven weken hadden we een beetje hoop, was dit een nieuw begin?
Je kleintje achterlaten
De dag erna konden wij in het ziekenhuis terecht en werd ons zoontje opgenomen op de kinderafdeling ter observatie. Wij sliepen thuis om wat rust te pakken. Wat voelde dat dubbel om je kleine kindje achterlaten in een ziekenhuisbedje, zo hadden wij ons dit niet voorgesteld. Na een aantal dagen werden hij ontslagen uit het ziekenhuis met de conclusie dat het een huilbaby was met een pittig karakter. Oké, ons kereltje heeft een stemgeluid waar je u tegen zegt, maar we konden niet geloven dat dit de enige reden was. Zonder enige tips, oplossingen of afspraken verlieten wij het ziekenhuis en opnieuw belandde we in dezelfde situatie. We konden niet meer.
Koemelkallergie
Na een aantal dagen hebben we een second opinion aangevraagd bij een ander ziekenhuis. Hier is is zoontje direct twee keer een week opgenomen geweest. De conclusie was duidelijk: een kindje met een koemelkallergie (lees meer over koemelkallergie) en verborgen reflux. Deze twee dingen maakte ons zoontje zo overprikkeld dat hij een huilbaby werd (overigens vind ik het woordje ‘huilbaby’ zo naar klinken, het heeft zo’n negatieve lading…). We werden enorm goed begeleid in het ziekenhuis. Er stond een team van verplegers, maatschappelijk werkers en pedagogische medewerkers voor ons klaar. Eindelijk werden we gehoord en werd ons gevoel bevestigd, het ging inderdaad niet goed.
Medicatie en andere voeding deed wonderen, maar dat was zeker niet de complete oplossing. Senn was snel overprikkeld en hierdoor enorm gevoelig, de huilbuien waren zeker nog hevig en aanwezig. Door strakke schema’s, inbakeren, babymassage en begeleiding vanuit het ziekenhuis konden wij onze rust terugvinden en dit doorvoeren naar ons kereltje. Het heeft bijna vier maanden geduurd, maar uiteindelijk werd het wat rustiger. Senn is nu bijna zes maanden oud en nu nog ontvangen we kraambezoek. Ik kon gelukkig mijn verlof uitbreiden tot Senn vier maanden was en ik ben eindelijk met beide benen op de grond geland. Ik wist dat het niet makkelijk zou zijn, maar zo had ik het nooit kunnen bedenken.
Onbegrip rondom huilbaby
Ik merk dat er vaak nog een stukje onbegrip heerst rondom huilbaby’s, ik kan me dat ook wel goed voorstellen. Iemand die dit niet meegemaakt heeft, kan zich ook moeilijk verplaatsen in de gevoelens van iemand die dat wel heeft. Toch vind ik het jammer dat er vanuit de zorginstanties rondom dit onderwerp weinig begeleiding is, wij hebben echt moeten vechten voor hulp.
Ik snap dat elk kindje anders is en elk kindje andere behoeften heeft, maar mocht je zelf in zo’n situatie zitten of iemand kennen die dit meemaakt? Dan is het zo belangrijk om naar jezelf te blijven luisteren. Laat je niet afwimpelen als jouw moederhart iets anders zegt. Ga je gevoel achterna en blijf hoop houden, zo cliché maar echt zo waar! In het moment zelf is het niet te doen, ik weet het heel goed, maar uiteindelijk kan je zo bizar trots zijn op jezelf dat je dit geflikt hebt! Je hebt echt krachten in jezelf waarvan je niet wist dat je ze had, de liefde voor je kindje gaat mijlenver, en dit brengt je uiteindelijk waar je zijn moet.
Ga er niet vanuit dat het ineens goed zal gaan, het is een hobbelige weg en wij zijn ook nog niet aan het einde, maar elke stap en elke heuvel is er eentje. Blijf vooral praten en uit je gevoelens, je bent een top ouder!