Nooit had ik dit durven hopen dat mijn droom van een groot gezin ooit werkelijkheid zou worden. Toen ik mijn man Sander leerde kennen waren we beide nog jong. Ik zat op de kapperschool en hij leerde voor automonteur, over kinderen hadden we het toen nog niet. Wij gingen ‘uit’ of naar de kroeg van vrijdag tot en met zondag. Een aantal jaartjes later passeerde onze toekomstdromen steeds vaker de revue. We wilden sowieso samen een huis bouwen. Nee, niet beginnen met huren want dat vonden we weggegooid geld. En kinderen? Ik wilde er wel vier, mijn man… GEEN! Oei, dat was even slikken, mijn aller aller grootste wens was namelijk om ooit moeder te mogen worden. Maar goed, we waren nog steeds jong.
En toen…
raakte ik op mijn 21e per ongeluk zwanger, dwars door pil! Dat was schrikken, we woonde nog thuis, waren beide nog volop bezig met fulltime werken, gingen nog steeds veel uit en wilde ons huis ook nog kunnen realiseren. Een hectische tijd brak aan. Bezoekjes aan de dokter en gynaecoloog en zelfs een gesprekje bij een abortuskliniek. Alle informatie hebben we opgezogen en laten bezinken, allemaal voor NIKS…
Ik kreeg namelijk een miskraam, de natuur heeft zijn werk gedaan. Wat een bizarre tijd, maar ook een fijne tijd. Sander en ik werden ‘volwassen’. En Sanders gedachte veranderde, hij wilde wel kinderen. Mijn hart maakte een sprongetje, niet dat we toen gelijk door wilden gaan voor een kindje, maar toekomst gezien ging er een wereld open. Wij worden samen oud in ons gebouwde huis met een kindje. Hoeveel? Dat zagen we wel.
En zo begon ons avontuur naar een volwassen leven. We kozen ervoor om toch even gehuurd te gaan zitten, tot de bouw van ons huis kon starten. We waren er klaar voor en wilde ons eigen leven gaan leven. In mijn 24e levensjaar hebben we ervoor gekozen om definitief te stoppen met de pil en wanneer het dan kwam maakte nog niet zoveel uit.
Je raadt ’t al
Ik was gelijk zwanger. Wat waren we intens gelukkig dat dit ons gegund was! Helaas kregen we ook negatieve reacties omdat we inmiddels aan de bouw van ons huis waren begonnen en we daar in een soort woonunit zouden gaan wonen. Juist ja: mét baby. Blijkbaar is het abnormaal om een huis te bouwen terwijl je zwanger bent en ook nog zo jong. Op de dag dat mijn verlof inging, sliepen we onze eerste nacht in de woonunit. Tot in de puntjes hadden we een babykamer gemaakt in ons knusse stulpje. Wij waren er klaar voor!
Zo’n anderhalf jaar later begon het weer te kriebelen, een broertje of zusje zou wel leuk zijn. Maar de bouw was nog niet klaar en in de unit zou het teveel worden. Dus we spraken af dat zodra de bevalling in ons nieuwe huis zou kunnen plaats vinden, we het weer gingen proberen. Na ons besluit er weer voor te gaan, duurde het nog een half jaartje voor ik zwanger raakte.
Echt genieten deed ik niet, we waren nog volop aan het afwerken in ons huis, zodat we er op tijd in konden. In februari trokken we in ons prachtige huis, waar in april onze Jez werd geboren. Voor Sander was het nu klaar, voor mij bleef de droom van een groot gezin nog steeds door mijn hoofd woekeren.
En…
Na veel praten hebben we besloten dat wij nog genoeg liefde hebben voor een derde kindje. En godzijdank is dit ons gegund na wederom twee miskramen. Ik probeer nu optimaal te genieten van mijn waarschijnlijk laatste zwangerschap. Het gaat allemaal super, geen kwaaltjes (meer), geen pijntjes en ik voel me fitter dan fit. Iedere avond geniet ik van het getrappel in mijn buik. Ik kan niet wachten tot ons kleine wondertje er is en de zusjes willen haar ook enorm graag aan ontmoeten. Tot snel lief klein meisje.
