Het einde komt in zicht, van mijn zwangerschap maar ook dat van mijn lichaam! Ik ben nu 37 weken zwanger en volgens de verloskundige en mijn grote vriend Google zou er een periode aan moeten breken dat het gestamp en geduw overgaat in zachtere bewegingen. De baby groeit en groeit dus ook de bewegingsruimte van de baby word langzaamaan minder. Wat keek ik uit naar die tijd! Vooral omdat ik al een paar weken het gevoel heb dat mijn buik uit z’n verband getrokken word.
37 weken zwanger: Boksbal boogie
Helaas tot nu toe nog geen verandering! Mijn baby gebruikt me nog steeds als boksbal! De meest rare vormen zie ik mijn buik aannemen als ze weer eens in haar bui is. Geloof me, deze heeft geen zit kont. Zodra ik mijn achterste op een stoel, bank of bed durf te laten zakken is het net of ze een seintje krijgt, pling! Vanaf dan hoor je uit mij alleen nog maar ohhhh, aaaahhh, oeffffff, auwwwww en daarbij nog veel gekreun en gezucht. Alles doet me gewoon pijn. Dit zijn nog steeds de rake klappen als een paar weken geleden, alleen wordt ook zij steeds krachtiger. Soms heb ik het gevoel dat mijn buik van binnen bont en blauw is.
Nog niet te spreken over de keren dat ze haar kont vol tegen mijn ribben weet te duwen, alsof ze met haar derrière even een plaatsje op mijn hart wil veroveren. Godzijdank is ze al ingedaald en krijgen mijn longen weer wat meer luchttoevoer. Soms leek het wel of ik een marathon gelopen had en dat terwijl ik niet verder dan de bank was gekomen! Iedereen zegt nu steeds dat ik blij moet zijn met zoveel leven in mijn buik en echt waar daar ben ik ook heel blij mee, maar ik ben ook ontzettend blij als mijn buik niet meer zo beurs aan voelt en ik weer eens zonder gekreun en gezucht op de bank kan gaan zitten. We tellen de weekjes inmiddels af en met een beetje geluk hebben we over 2 ½ week onze boks kampioene bij ons. Tot die tijd ben ik nog even haar boksbal!
