De wens voor een derde kindje was groter dan de angst voor een postnatale depressie en de bevalling. Althans, dat dacht ik, dat ik de angst wel kon handelen. Maar de bevalling van de tweede was dermate traumatisch dat ik er niet tegen opgewassen bleek.
Huilend lag ik de derde zwangerschap op de bank
Huilend en bevend van angst lag ik vanaf de helft van de derde zwangerschap op de bank. Ik wilde écht niet bevallen! Maar wel zo ontzettend graag mijn kleintje. De angst was zo overheersend dat mijn gynaecoloog EMDR-therapie voorstelde. Ondanks mijn nuchtere houding ten opzichte van dergelijke therapieën, hielp het heel goed de ergste angst te temmen. Natuurlijk keek ik nog steeds niet uit naar de bevalling, maar ik bleef rustig bij het idee. Het zou de derde keizersnede, en dus een geplande ingreep zijn. Zoonlief besloot echter een week eerder, dus twee weken voor de uitgerekende datum te komen.
Op het moment dat mijn vliezen onverwacht braken, brak ook de paniek uit. Ineens was ik weer lijdend voorwerp. Hup, met weeën naar het ziekenhuis en een kwartier later de OK op. Mijn man hees zich achter de schermen nog in een OK-outfit maar men startte al met de door mij zo enorm gevreesde ruggenprik. “Ontspannen”, zeggen ze dan tegen een half getraumatiseerde vrouw middenin de weeën en bijna hyperventilerend van angst. Dat lukte dus niet. Ik was al onder narcose voordat mijn man er was…
Huilbaby
Ten opzichte van de vorige bevallingen was nu het voordeel dat mijn lichaam, doordat alles snel verliep en ik weinig weeën heb moeten doorstaan, redelijk snel herstelde. Mijn ventje huilde echter veel. Al in de 3 dagen in het ziekenhuis na de bevalling haalde de verpleging hem bij mij weg, omdat ik voor de tweede nacht op een rij niet had geslapen.
Eenmaal thuis huilde hij wanneer hij wakker was vrijwel continu. Met twee andere jonge kinderen ernaast, waren er geen rustmomenten. Wanneer hij dan toch eindelijk eens in slaap viel in de box, liep iedereen op eieren, want als hij wakker werd, begon het huilen weer. Lyrisch waren we toen hij bij 9 weken 10 minuten stil en afgeleid door de muziekmobiel was.
Nergens kon ik naartoe. Geen boodschapje, geen visite, niets. Hij huilde. Continu. En hard.
Ik huilde ook, steeds vaker. Zeker wanneer ik andere moeders helemaal in de wolken met de kinderwagen op straat liepen. Ik wilde zo graag zo intens genieten van dit, voor ons, laatste kindje. Maar genieten kon ik niet. Het werd me niet gegund. Ik faalde als moeder, voor hem en zijn zussen die alleen maar een hysterische huilende moeder zagen. Ik faalde als vrouw. En ik faalde in mijn werk dat ik zo onmogelijk op kon pakken. Kwam nergens meer, durfde nergens meer te komen. Al 5 maanden lang sliep ik maximaal 5 uur per dag, totdat ik op het laatst niet meer sliep. Angst voor de volgende dag die kwam, met een huilend kind. Ineens kon ik bijna flauwvallen bij het idee boodschappen te moeten doen.
Bedacht me als ik alleen in de auto zat, als ik nu eens tegen die vrachtwagen rijd ‘per ongeluk’, dan heb ik even rust… In september, in de zoveelste slapeloze nacht door de vreselijke angst voor de volgende dag, stortte ik compleet in. Ik kón écht niet meer. Echt niet… Was dit een postnatale depressie…?
LEES OOK: WAT ZIJN DE SYMPTOMEN? >>
Postnatale depressie? Zoek hulp!
Onze wereld stond op z’n kop. Ik viel uit, was een hoopje ellende. Al snel konden we bij de POP-poli terecht, gericht op (aanstaande) moeders met psychische klachten. Wekelijkse gesprekken en een tweewekelijks bezoek van Psychische Intensieve Thuiszorg volgden, en er werd een postnatale depressie ofwel een post partum gediagnostiseerd. Adviezen vlogen me om de oren, de ene bruikbaar, de ander niet. Maar zonder antidepressiva was er geen genezing mogelijk. Want hoe je het ook went of keert; het leven ging verder, inclusief een werkende man, een schoolgaande kleuter, een thuiszittende peuter en huilbaby.
Het opbouwen van de medicatie duurt maanden en met de start ga je eerst door een heel heel diep donker dal. Met de gevraagde, ongevraagde en onverwachte hulp van mijn ouders en veel lieve vrienden kwam langzaam alles een béétje op de rit. Het duurde maanden tot ik het huishouden weer zelf kon draaien.
Kun je herstellen van een postnatale depressie?
Als er al zoiets bestaat. Want nu, ruim 2 jaar later, kan ik je zeggen dat een postnatale depressie je vormt. Ik ben zeker nog niet volledig hersteld. Wel ben ik eind 2015 op eigen initiatief gestopt met de medicatie en sinds begin 2016 volledig medicatievrij. Tenminste, op een oxazepammetje en slaaptabletje hier en daar na. Want spanningen kan ik, of mijn lichaam volgens de psycholoog, nog niet zo goed aan. Ik heb zó lang onder extreme spanning gestaan, dat mijn lichaam geen onderscheid maakt tussen gezonde en minder fijne spanning. Daarbij is mijn ventje nog een behoorlijk handenbindertje. Nu nog heeft hij regelmatig dagen dat hij onredelijk veel, lang en hard huilt en krijst. We hebben van alles geprobeerd maar geen verklaring voor zijn gedrag gevonden. Gefrustreerd, dat is hij wel. Wil alles, en denkt alles ook te kunnen.
Bovenal is hij mijn allergrootste vriendje. Een signaal van een postnatale depressie kán zijn dat je geen binding met je kindje hebt. Heel dankbaar ben ik dat daar bij ons geen sprake van is. Hij is echt een mama’s kindje en is onze kers op de taart. Hoe moeilijk hij het ons soms ook maakt. Ik houd zo ontzetten veel van hem en zijn zussen!
En ik? Met mij komt het vast ook goed. Al val ik af en toe even flink terug, in een diep dal. Ik weet dat het tijdelijk is en vecht hard daar steeds weer uit te komen en mezelf weer te worden. Want een postnatale depressie en de medicatie, maakt je een ander mens. Het enige wat me nog echt verdrietig maakt is het besef dat ik niet optimaal heb kunnen genieten van de babytijd van de jongste en de andere kinderen (onbewust) tekort heb gedaan. Die tijd kan ik helaas niet terugkrijgen. Maar ik doe er álles aan om weer volledig te herrijzen en met volle teugen te genieten van mijn prachtige gezin. En daar ben ik enorm dankbaar voor!
Wat te doen bij postnatale depressie
Gelukkig had ik veel mensen om mij heen die wel zagen dat het niet goed ging. Toch kunnen moeders met een post partum (te) lang de schijn ophouden. Kijk op deze site voor de symptomen van een post partum en kijk wat je kunt doen. Herken je jezelf in mijn verhaal of de symptomen? Zoek dan alsjeblieft hulp. Ga naar je huisarts. Ik weet hoe bevrijdend de diagnose kan zijn. Want dan hoef je niet meer alleen te vechten!
Eerlijke wolk
Al meer dan 60 jaar is Prénatal dé babyspeciaalzaak waar (aanstaande) ouders terecht kunnen met vragen en wensen. Prénatal weet als geen ander dat de eerste weken als kersverse ouders niet alleen maar een roze wolk zijn. De zorg voor een kindje vraagt veel van je en van weinig slaap wordt niemand gelukkig. Om nog maar te zwijgen over de lichamelijke ongemakken. Ondertussen roept iedereen in je omgeving dat je moet genieten van deze bijzondere periode. Je zou je hierdoor bijna schuldig voelen als je het af en toe eigenlijk helemaal niet zo leuk vindt. Prénatal wil dit taboe doorbreken. Lees er meer over op: Postnatal
Prénatal heeft bekende YouTuber en moeder Marlieke Koks gevraagd om met Ajgul Agayeva en Kelly Spronk een eerlijk gesprek te voeren over je mentale gezondheid na een bevalling. Bekijk bovenstaand filmpje.
Hoe is het nu echt en waar praat(te) je niet makkelijk over. Met dit initiatief brengen ze het gesprek op gang over een roze wolk die soms meer op een donderwolk lijkt. Zo laten we zien dat het oké is als je er even niet ziet zitten en soms onzeker wordt van het perfecte Instagram wereldje.
Is jouw roze wolk ook niet altijd roze en lijkt het soms ook meer op een donderwolk? Deel je ervaring op Social Media onder de hastag #eerlijkewolk Hoe meer verhalen er gedeeld worden, hoe meer bewustzijn er ontstaat. Laten we samen de taboe verbreken!
LEES OOK:
